De
scheidend bestuurder neemt samen met haar man een sabbatical van een
jaar. ,,Op 1 september vertrekken we met de fiets naar Santiago de
Compostela. Daarna gaan we een tijdje in Londen wonen om onze Engelse
spreekvaardigheid te verbeteren. De rest ligt nog open.”
Net
als de vraag hoe Kokke haar carrière verder wil invullen. Ze weet al
wel dat ze in het voortgezet onderwijs wil blijven. ,,Ik vind het mooi
om indirect bij te dragen aan de ontwikkeling van jonge mensen. De
dynamische leefwereld van pubers is zo duidelijk aanwezig op school. Het
is een soort mini-dorpje waarvan ik burgemeester mag zijn.”
Aan
het leven dat voorbijkomt op school heeft ze veel herinneringen. ,,De
blijdschap van geslaagden die hun cijferlijst komen halen is geweldig.
Zo vloog een jongen die onverwachts was geslaagd mij spontaan om de nek.
Daarna zei hij: ‘Oh, wat doe ik nou, ik vlieg de rector om de nek.’
Maar ook verdriet blijft hangen. Helaas zijn er in de afgelopen tien
jaar twee leerlingen overleden.”
Wij zien jou
Kokke,
die zelf ook vier pubers opvoedde, vat de behoeften van de leerlingen
kort samen. ,,Gezien worden, waardering, veiligheid en een bepaalde mate
van zelfstandigheid.” Zo is de afbeelding van vriendelijke ogen boven
de receptie in de school een letterlijke uiting van ‘wij zien jou’. Ook
de nieuwbouw en de invoering van Frencken Next dragen bij aan de
invulling hiervan.